Kolejny i ostatni dzień w Playa Larga upłynął pod hasłem piasek, morze i palmy (wiem, wiem, przepraszam, u Was zimno a ja tu o takich rzeczach ;)). Bardzo chcieliśmy posnorklować, bo czytaliśmy, że Zatoka Świń jest dobrym miejscem do tego, ale w miejscu w którym my się znajdowaliśmy nie ma akurat ciekawej rafy. Trzeba by jechać od kilkunastu do trzydziestu kilometrów, ale w większości z tych miejsc nie ma z kolei plaży piaszczystej, co odpadało ze względu na Bartka. Stwierdziliśmy, że damy sobie spokój i po prostu pobyczymy się na plaży.
Playa larga jest cudowna dla rodzin z dziećmi, bo jest bardzo mało ludzi, a woda długo płytka, więc powtórzył się scenariusz, który już przerabialiśmy w Ekwadorze – Bartek biegał jak oszalały w tę i z powrotem rozchlapując radośnie wodę i sypiąc piaskiem dookoła :). Dobrze, że jesteśmy we dwójkę to zmienialiśmy się w opiece nad nim. Jedyne co lekko zakłócało nasz spokój to jakiś pan, który mimo pustej plaży wybrał miejsce tuż koło nas i siedział w cieniu przez prawie cały czas, nie korzystając z dobrodziejstw plaży w ogóle. „Agent jakiś czy kto?!” zastanawialiśmy się co chwilę… Jak się potem okazało w rozmowie (do której pretekstem był oczywiście Bartek) pan jest taksówkarzem i po południu przychodzi tu odpoczywać. I tak od słowa, do słowa zaproponował nam, że nas zabierze swoim bicitaxi (to taksówki rowerowe, które możecie zobaczyć na zdjęciach) tylko kilka kilometrów, gdzie jest i piaszczysta plaża i miejsce do snorkelingu. No i jak to czasami wszystko się układa bez spięcia i kombinowania?! Pojechaliśmy jak się okazało do ośrodka wczasowego dla Kubańczyków, gdzie rzeczywiście były warunki dobre dla nas i Bartka, ale za to tak waliła muzyka, że aż żal serce (i uszy) ściskał, że w takim pięknym przyrodniczo miejscu, tak hałasują. I to jeszcze czym – zamiast piękną salsą, którą często słychać na ulicy, to jakąś międzynarodową rąbanką! Snorkeling był bardzo fajny. Oczywiście to nie Galapagos, więc nie było żółwi i lwów morskich, ale za to widzieliśmy piękną rafę, z koralowcami wyglądającymi jak mózg ludzki, czy delikatne ażurowe liście , albo inny który wyglądał jak patyk z jaskrawożółtymi punktami, a jak nam pan potem powiedział nazywa się koral ognisty, bo parzy. No i rybki oczywiście były, małe i duże, przezroczyste, czarne i kolorowe. Piękne! Widzieliśmy też coś co wygląda jak jeżowce, a inne jak węgorz. Nie mam pojęcia jak to wszystko się nazywa, bo pan dawał nam hiszpańskie nazwy, które uleciały szybko z mojej głowy, w przeciwieństwie do pięknych widoków i wrażeń :).
A z innej beczki, to tego dnia niestety utwierdziłam się, że nie mogę iść sama wieczorem gdzieś potańczyć (płakać mi się chce, bo jesteśmy na Kubie, a ja nie mam jak tańczyć! Imprezy zaczynają się późno, a Bartek pada o 20-21). Otóż w trakcie jak Adam z panem snorkelowali, ja bawiłam się z Bartkiem na plaży i otrzymałam tyle wylewnych komplementów od Kubańczyków, że marzyłam już o tym, żeby Adam wrócił ;). Ciekawe co przeżywają samotnie podróżujące blondynki, skoro ja, z urodą nie tak dla nich atrakcyjną,bo zdecydowanie przypominającą miejscową nie mogłam im wytłumaczyć, żeby sobie już poszli ;). Inna sprawa, że poza dyskomfortem nie czułam zagrożenia, bo z wielu źródeł słyszałam, że na Kubie jest bezpiecznie, w tym aspekcie również.
Wracając do naszej mini wycieczki, pan był naprawdę w porządku, bo ustalona cena obejmowała transport i wypożyczenie masek, a on dodatkowo robił nam za przewodnika w wodzie – wyszukiwał i pokazywał różne zwierzątka, których byśmy sami nie dostrzegli, no i jeszcze zabrał nas na krótkie spacery, na dwie kolejne plaże. Przepiękne! Zero ludzi, cisza, spokój, palmy, turkusowa woda… mmmm… Wróciliśmy bardzo zmęczeni, ale pełni pięknych wrażeń.
