NIEBIESKO NAM!

A teraz obiecany post o Perito Moreno.
Przed przyjazdem do El Chalten dwa dni spędziliśmy w miejscowości El Calafate położonej nad brzegiem Lago Argentino. To urokliwe miasteczko stanowi bazę wypadową do zwiedzania pobliskich lodowców, w tym najbardziej znanego Perito Moreno. Swoją popularność zawdzięcza on temu, że łatwo do niego dotrzeć i można go podziwiać ze stosunkowo bliskiej odległości.
Lodowiec ten jest położony na terenie Parku Narodowego Los Glaciares, mierzy około 30km długości, a jego powierzchnia to 285km kw.  Co ciekawe, to trzecia największa rezerwa wody pitnej na świecie! Lodowiec przyrasta każdego dnia nawet o 2 metry, a  raz na kilka lat ogromne masy lodu blokują przepływ wód między jeziorem i jego południową odnogą zwaną Brazo Rico, tworząc naturalną zaporę.  Siła napierającej wody jest jednak tak duża, że żłobi ona przesmyk w lodzie  i powstaje wtedy coś na kształt mostu z lodu. No i szczęściarze (albo bardzo zdeterminowani ludzie :)) mają szansę zobaczyć spektakularny moment kiedy konstrukcja nie wytrzymuje i lodowy most pęka i z hukiem wpada do wody. Trzeba mieć naprawdę dużo szczęścia, bo dzieje się to raz na kilka lat, no i oczywiście nikt nie jest w stanie przewidzieć, w którym dokładnie momencie to nastąpi. Ale słyszeliśmy od przewodnika również o pechowcach, którzy godzinami czekali przy lodowcu, a potem…. poszli na chwilę do toalety i w tym czasie nastąpił punkt kulminacyjny.  No cóż… w totka to oni chyba nie wygrają ;).
My podziwialiśmy lodowiec na dwa sposoby. Najpierw spędziliśmy około 2h spacerując po specjalnie skonstruowanych w tym celu balkonikach widokowych, a potem popłynęliśmy jeszcze na godzinny rejs katamaranem. Oba warianty są ciekawe, bo dają możliwość podziwiania tego dzieła natury z różnej perspektywy. Balkoniki są położone na różnej wysokości, ale generalnie lodowiec ogląda się z góry, bądź ze środkowego poziomu, z kolei katamaran daje możliwość bycia jakby „na parterze”. Dopiero wtedy można odczuć jak te  masy lodu są wysokie!
Zachwycił nas Perito Moreno! Przed wszystkim rozmiar lodowca, jego niewzruszony majestat, w obliczu którego człowiek wydaje się być taką drobinką, ale też piękny błękitny kolor lodu, liczne pęknięcia i szczeliny, a także „wieżyczki” lodowe. Wszystko to tworzy dla nas aurę tajemniczości i niedostępności. Chętnie byśmy zrobili krótki trekking po lodowcu, ale to była jedna z tych atrakcji, z których trzeba zrezygnować gdy się podróżuje z małym dzieckiem.
Mieliśmy za to okazję widzieć kilkakrotnie, jak różnych rozmiarów bryły lodowe odrywają się i spadają do wody. Huk jaki temu towarzyszy jest niesamowity. Coś jakby groźny pomruk ziemi.
Pięknie było… i za każdym razem kiedy możemy podziwiać naturę w różnych odsłonach, a trzeba powiedzieć, że Patagonia daje nieskończenie wiele możliwości, to czuję jak przyroda jest bliska mojemu sercu.